Wunderliche Geschichten vom Salzburger Land Uitstapje Chapter Red Hats Limbourgh en anderen naar Salzburg en omgeving 13-9-22 t/m 18-9-22

Eindelijk was het dan zover. Door corona had het extra lang geduurd maar nu was dan eindelijk het tijdstip aangebroken dat de paarsrode golf over ‘s lands grenzen uit zou stromen. Station Venlo om 6.15 uur was een voor mij ongekende aanblik. Verlaten… of nee, toch niet helemaal. Daar bovenaan de trappen zag je door de glazen deuren heen nog net een glimp van een rode hoed. Toch nog niet de eerste, warempel. Er waren er al drie. Langzaam maar zeker breidde de paarsrode vlek uit. Totdat uiteindelijk de verwachte 30 personen aanwezig waren. Nee… toch niet, het waren er slechts 29. Eentje had zich afgemeld omdat manlief positief getest was. De reis kon starten

Vertrek naar Oostenrijk met de trein. Tien uren in de trein, twee keer overstappen. Soms vlogen we over de perrons. Maar uiteindelijk zaten we die avond alle 29 achter een welverdiend diner in ons hotel. En daarna… daarna vielen we op onze hotelkamer allemaal tevreden als een blok in slaap. De volgende dag zou de bus stipt om 9.00 uur vertrekken. Het ontbijt moest dan al verorberd zijn (wat een enkeling of twee, door perikelen met de wekker, niet helemaal zou lukken). Het feit dat de chauffeur een stoere meid van 24 bleek te zijn, liet menig

rood/paars hart zwelgen van trots. Deze mening bleek later echter controversieel… Salzburg was fantastisch. Onze deskundige gids bleek niet alleen verstand te hebben van de stad en haar

historie maar ook van de gedachtenwereld van de vrouw in het algemeen en de rode-hoeden- draagster in het bijzonder. Stephan had dan ook niet voor niets als opperhoofd van het hotel al menige jaren ervaring met deze fenomenen. Nadat we nog even moesten wachten op dames die een woeste rijtuigenrit uitzaten en een enkeling of twee die de afdaling vanaf de hooggelegen burcht trotseerden, konden we uiteindelijk toch weer alle 29 plaatsnemen in de bus. Het diner was weer voortreffelijk en het wijntje in de “Stube” smaakte naar meer…

Het bleek dat de bus elke morgen om 9.00 uur present zou zijn. Zo ook de volgende morgen. De chauffeuse had ons er al op voorbereid dat we vandaag een mannelijke chauffeur zouden hebben. De rit ging naar “Burg Hohenwerfen”. De Burcht was met een lift bereikbaar. Na de lunch in de ridderzaal met een diepzinnig gesprek over mensen die er letterlijk en figuurlijk uitspringen, waren er de roofvogels. Jammer dat

de roofvogelshow vanwege de regen niet geheel uitgevoerd kon worden, maar toch de moeite (de klim naar beneden en vooral weer omhoog) waard. Ook de rondleiding met Nederlands sprekende gids was interessant tot in de gruwelijke details van kerkers, heksen en martelkamers. En de vele vergezichten adembenemend en niet alleen figuurlijk. Het waren behoorlijk wat trappen en een ware uitdaging voor degenen met hoogtevrees. Maar… het ergste zou nog komen… De meesten gingen weer keurig met de lift naar beneden. Maar de rode-hoeden-club zou de-rode-hoeden-club niet

zijn als iedereen te volgzaam zou zijn. Dus waren er een achttal diehards die het kronkelpad bergafwaarts volgden. Uiteindelijk zaten we weer met z’n allen in de bus. Maar niet nadat ons aller Roos (reizende en rijzende Roos, organisator, draagster van de verantwoording en de papieren (samen met onze onvolprezen Queen uiteraard)) haar zorgen uitsprak tegenover de mannelijke en vrouwelijke chauffeur over vrouwelijke rijkunsten in het algemeen en die van onze 24-jarige “freche” chauffeuse in het bijzonder. Roos kreeg haar zin, maar… naar later zou blijken slechts gedeeltelijk. Tijdens het diner dat evenals het ontbijt in wisselende samenstelling wat betreft tafelpartners werd genoten, kwam het belang van de Red Hat Society en reisjes als deze voor de rebelse vrouw in het algemeen en de alleenstaande rebelse vrouw in het bijzonder ter sprake. Die avond werd de sfeer in de Stube nogal bepaald door een enkele spreekster. We zaten tenslotte wel op elkaars lip. Frustraties werden langzamerhand uitvergroot. Waar moest dat heen…

De volgende morgen bracht de chauffeur waar Roos ongekend veel vertrouwen in stelde ons naar de . De rit was…u raadt het al… adembenemend. Ook vanwege de vele haarspeldbochten en de tegenliggers op plaatsen waar het mijns inziens onmogelijk was om elkaar te passeren. En vooral vanwege de diepe afgronden daarbij, dan weer rechts dan weer links naast ons, de steeds mistigere sferen. Een ritje rechtstreeks de hemel in. We begonnen Roos te begrijpen. Deze chauffeur leidde ons geroutineerd en met veel gevoel voor verantwoording naar boven. Boven aan gekomen gingen we verder met de panorama -

gondel, bijna helemaal bestaande uit glas. Het was een dag met diverse uitdagingen voor mensen met hoogtevrees. Bovenop de gletsjer was een restaurant. We zaten nu op een hoogte van bijna 3000 meter. Onze rode bloedlichaampjes werden extra aan het werk gezet. Het sneeuwde hier. De uitdaging ging echter nog verder. Je kon via een ‘trap in het niets’ naar een ‘glazen balkon’ waar je in de diepte kon kijken alsof je boven de afgrond zweefde. Daarna had je de ‘Dachstein hangbrug’ die boven een 400 meter diepe afgrond hing. De brug was 1 meter breed en 100 meter lang. Vervolgens kon je naar een ijspaleis onder 6 meter dik ijs met daarin prachtige ijssculpturen van onder andere een dinosaurus, de Egyptische farao Toetanchamon en de eerste maanlanding.

Het was werkelijk geweldig. Vervolgens, via een rotspad en twee lopende banden, weer terug naar het restaurant waar ondertussen iedereen alweer klaar stond om met de kabelbaan naar beneden te gaan. Beneden werd het wachten op de bus dood geslagen met een bergwandeling of een drankje. En een filosofisch gesprek over de waarde van de mens en het nut van ‘jezelf zijn’, of was het over het nut van de mens en de waarde van ‘jezelf zijn’… Hierna weer een spectaculaire rit naar beneden. Na het diner gingen er acht uit onze groep (je moet niet te volgzaam zijn toch) naar het, naar later zou blijken, ‘omstreden’ dorpsfeest in de tent. Ze werden gebracht door Stephan. Ook het personeel van het hotel was daar aanwezig. De rest was doodop na deze enerverende dag en verkoos een vroegtijdig verblijf op de kamers.

Ondertussen was het al zaterdag. Ons laatste uitstapje bracht ons naar de Wolfgangsee. De chauffeuse was weer present. Het laatste stukje tot de boot konden we te voet afleggen. We hadden de hele week eigenlijk prachtig weer gehad. Als het al regende gebeurde dat meestal ‘s nachts.

Overdag hadden we nog elke dag ook zonneschijn gehad. Vandaag echter was het een donkere dag. Eenmaal op de boot regende het zelfs. Na twee haltes stapten we uit bij ‘das weisse Rössle’ waar voor ons gereserveerd was voor de lunch. Het was een prachtige locatie met uitzicht op het meer. Nadat enkelen van ons hier nog wat gewinkeld hadden begonnen we aan de wandeling naar de bus.

Weer naar het hotel. Opgefrist en daarna ons laatste diner hier. Een buffet met salades, kaasjes en gegrild vlees. Heerlijk. De conversatie aan tafel ging over de psychologische effecten die uitgingen van de uiteenlopende gesprekken met de diverse mensen van afgelopen week. Het bleken veelal helende effecten. Na het diner werd Roos gehuldigd voor het werk dat ze verzet had. Daarna werd Stephan gehuldigd met een cadeau voor zijn inzet. Een cadeau waarvoor onze Queen, door weer en wind, hoogst persoonlijk, in haar uppie met uitgave van haar allerlaatste ‘Grosschen’ op stap was geweest. Een echt persoonlijk cadeau! ‘s Avonds voor de laatste maal naar de Stube. Stress, ontlading, Wiedergutmachung. Naar de kamer, koffer zo veel mogelijk inpakken.

Zondag ‘s Morgens vroeg uit de veren. Voor de laatste keer ontbijtbuffet. De laatste onvertogen woorden werden recht gezet. Dan koffer verder inpakken en voor de laatste keer om 9.00 uur de bus naar station Bischofen. Het zou een lange dag worden. We hoefden maar één keer over te stappen maar de reis zou wel een uur langer duren. En naar later zou blijken zelfs in totaal 14,5 uur duren. Het laatste traject vanuit Mönchengladbach moest zelfs met taxi’s worden afgelegd. Wat we er al niet voor over hadden om ’s avonds weer in het eigen bedje te liggen. En daar, op het nachtelijke station Venlo, stopte de verantwoording van ons aller Roos en onze onvolprezen Queen. En toen de vele volgeladen auto’s met 28 leden en verwanten de een na de ander het

stationsplein verlieten, voelde ik me niet verlaten. Daar op het voor mij zo vertrouwde station op dit nachtelijk uur. Ik voelde nog de warmte van de nabijheid toen klokslag 23.30 uur de voor mij zo vertrouwde auto met chauffeur in zicht kwam. Carin Simons-Vollebergh